Nie jest pewne w 100% skąd się wzięła nazwa perła. Możliwe, że została ona zapożyczona od gatunku małża (łac. "perna") lub kulistego kształtu (łac. "sphaerula").
Perły występują nie tylko w morzu, ale również w strumykach i rzekach. W naszym klimacie wytwarzały je małże słodkowodne – skójki i szczeżuje. W średniowieczu Dolny Śląsk słynął z naturalnych pereł słodkowodnych (dorzecze Nysy Łużyckiej, Bobru i Nysy Kłodzkiej). Duży popyt na perły wpłynął na powstanie pereł hodowlanych (Japonia i Chiny) o różnych barwach. Proces ich powstawania (poprzez wprowadzenie sztucznego zarodka) jest znacznie przyśpieszony. Perły te można koloryzować poprzez dostarczanie sztucznych barwników konchiolinie (która je łatwo pochłania) – np. takich jak farby do włosów.
Dla odróżnienia pereł hodowlanych od naturalnych prześwietla się je promieniami rentgena. Perły naturalne dają na ekranie jasne plamy, sztuczne – mają duży kulisty zarodek. Pomyłka jest wykluczona.
Perły powinny mieć jednego właściciela, który o nie dba. Źle przechowywane bowiem tracą swój blask i starzeją się. Tu dochodzimy do mitów i legend. W legendach opowiadano, że pierwsze perły były łzami aniołów. Potem wierzono, iż perłopławy, we wnętrzu ,których znajdowano cenne twory, były zapładniane przez tęczę dotykającą wód oceanu. Staropolski naszyjnik z pereł nosił nazwę "kanak". Perłom przypisywano ogromną moc leczniczą. Uważano, że sproszkowane perły leczą wiele dolegliwości, np. serca i układu krążenia. Perła rozpuszczona w soku z cytryny lub z mlekiem uchodziła za skuteczny środek przeciwko zaburzeniom psychicznym. Jednakże wiele podań i legend mówi także, że perły przynoszą pecha.
Jeżeli ktoś się pereł „boi”, niech ich lepiej nie nosi, a tym bardziej nie przyjmuje w prezencie. To znaczy, że one nie są mu przeznaczone. Pozostawmy je osobom, które wiedzą, że na pewno chcą je mieć, nie boją się ich, będą je nosić, otoczą je ciepłem i miłością. Perły na pewno się odwzajemnią.
Opracowała: Katarzyna Stępień
Źródło: www.pieknyslub.pl
Zdjęcie: Galeria Biżubizarre
